Na sneeuw komt zonneschijn! :)

Ik heb groot nieuws…het is op zich goed nieuws (voor mij) maar helaas ook slecht nieuws (voor mij en vooral ook voor jullie)…

Het goede nieuws: allereerst ging mijn midden-seizoens-gesprek met Federica onverwacht goed, ze had gewoon geen enkel kritiekpunt(!) en ik moest vooral zo doorgaan…dus ik was uiteraard erg blij dat mijn harde werken eindelijk werd opgemerkt. Vervolgens riep ze mij, nota bene na weer een vergadering waarin ze ons allemaal (in het algemeen) verbaal afmaakte, apart bij zich en vertelde ze dat ze mij in de directievergadering had voorgesteld als G.O. Potentiel en dat ze het er unaniem mee eens waren!! Voor de duidelijkheid: G.O. Potentiel betekent dat je wordt gezien als iemand die zo goed werkt dat hij/zij uiteindelijk chef zou kunnen worden! Nu lijkt het me op zich niet geweldig om bij Club Med chef van de receptie te worden, aangezien je niet eens zoveel meer verdient maar wel nóg drie keer zoveel en zo hard moet werken, je alle problemen over je heen krijgt en je nauwelijks meer kunt genieten van de leuke dingen (shows ed). Maar volgens Federica had ik voorlopig geen enkele verplichting om hogerop te gaan of minimaal zoveel jaar bij Club Med te blijven, ze gaan me alleen het komende seizoen wat meer dingen leren over het reserveringssysteem en dergelijke, als eventuele voorbereiding. Ik was lichtelijk verbaasd (vooral omdat het haar idee was!) maar natuurlijk ook erg trots!! En dan het grootste nieuws…Vrijdagavond zei Federica ineens dat ze een verrassing voor me had, en het was inderdaad een grote verrassing: ik ga deze zomer naar Club Med La Caravelle, in Guadeloupe!!! Ze wist dat ik het liefst naar een exotische bestemming wilde, en dit was het beste dat ze voor me geregeld kon krijgen! Ik wist niet wat ik hoorde, en was als een dolle aan het rondspringen…tot ze vertelde dat ik dan wel 25 april daar moest zijn. En dat ik hier in principe niet voor 18 april weg kan. Wat dus betekent dat ik minder dan een week thuis heb…aaargh, dilemma!! Maar ik moest binnen 48 uur beslissen…en ik kon deze kans toch echt niet laten liggen, toch zeker niet nadat ze zoveel moeite hadden gedaan om me te geven wat ik wilde. Federica zou kijken of ze me ietsje eerder kan laten vertrekken, maar kon dat niet garanderen. Dus…wordt het heel veel stressen, en nu al beginnen met een planning te maken voor de paar dagen die ik heb. Ik zal helaas niet iedereen kunnen zien, en al helemaal niet allemaal individueel, ik zal veel mensen samen moeten zien om tijd te besparen.

Maargoed, nog even de verhalen van de afgelopen paar weken. Het is nog steeds niet geweldig hier, en ik ben dan ook blij dat ik nog maar een maand hier ben. Ondertussen zijn een aantal GO’s al vertrokken, waaronder ook een paar waar ik goed mee op kon schieten, zoals Stefania (mijn nightclub-dansmaatje) en Monia. En ondanks dat Monia me de Fever-stoelendans al een klein beetje had laten zien (helaas had ze geen tijd meer om het me echt goed te leren), gebeurde waar ik al bang voor was: Linda, de nieuwe regisseuse besloot dat het beter was om Ingrid als vervangster van Monia neer te zetten. Ik en Aurore mochten eventueel nog wel achteraan meedoen, maar behalve dat de dans eigenlijk niet geschikt is om met zijn vijven op een klein toneel te doen, stonden de andere drie ook niet echt te springen om met ons te oefenen, gevolg: ik doe de dans dus niet meer. Ik had me er zo op verheugd…! :( Linda had me ook al beloofd om me in de nieuwe show te zetten (reis rond de wereld, met onder andere een oriëntaalse dans), maar ook die belofte is ze dus niet nagekomen. Weer een reden extra dat ik het hier beu ben. Het enige lichtpuntje wat betreft de shows: nu Fabio van de Miniclub weg is, die met Linda die energieke swing-dans danste, staat Linda voortaan alleen in het midden en mogen ik en Loris onze plaats links vooraan weer innemen. :)

Verder ben ik laatst op een vrije dag met Maria, Céline en Margherita (allemaal van de receptie) gaan sleeën. Jawel! Met de trein naar Preda, daar ieder een slee gehuurd en hop, naar beneden. Het eerste stuk moesten we wel even lopen omdat dat nog niet steil genoeg naar beneden ging, maar daarna was het erg leuk, met vooral een supermooi uitzicht. Maria en ik gingen niet zo hard omdat we het remmen niet goed onder de knie hadden en daarom steeds afremden met onze voeten aan de grond, maar we hadden er niet minder lol om! :)

Wat de collega’s betreft is het een beetje dubbel: aan de receptie zijn er een paar waar ik echt wel goed mee kan opschieten, waaronder Maria, maar met anderen is het echt een beetje koude oorlog (verwijten over en weer, geroddel achter elkaars rug om :s ). Ook wat betreft de andere collega’s zijn er een paar die ik echt niet (meer) kan uitstaan, maar gelukkig ook een paar waar ik toch steeds meer mee heb (Bonnie bijvoorbeeld, die trouwens ook de Nederlandse eer hoog houdt; ze is GO van de maand!). Romain zie ik eigenlijk helemaal niet meer, Mickael heel af en toe nog maar hij heeft een goed excuus, namelijk dat hij de laatste paar weken erg veel werk en veel stress heeft gehad, en dus te moe is geweest om ’s avonds nog naar de nightclub te komen. Gelukkig heb ik ook veel aan sommige super aardige GM’s. Ik heb een paar erg aardige Nederlanders in het dorp gehad, waar ik veel lol mee heb gehad en leuke gesprekken, en dat helpt ook al veel om de week weer door te komen. En deze week zijn er een paar alleenstaande oudere GM’s, die meerdere keren per jaar naar Club Med gaan en echt komen voor het contact met de GO’s, ons dus, en die zijn zó lief. Philippe was in januari ook al geweest en kende ons dus al, en hij heeft voor degenen waar hij toen veel mee heeft gepraat gewoon chocola en cadeautjes meegenomen (ook voor mij)! En een oudere dame was zo dankbaar dat ik haar geduldig alle mogelijke informatie had gegeven over Club Med Roi Soleil en de omgeving, dat ze me later ook een cadeautje is komen brengen (een erg mooie kussenhoes)! Dat is echt onverwacht leuk, en zet toch weer voor een paar uurtjes een echte (niet verplichte/gemaakte) glimlach op je gezicht.

Verder zijn er steeds meer bijzondere ‘étonnez-nous’-avonden, die soms een succes zijn, soms een stuk minder. De tunnel d’horreur van de jongens was zeer goed, het hotel is er ook wel geschikt voor: oud gebouw, donkere gangen…de jongens waren ook echt goed verkleed als duistere figuren, zombies en andere griezels, en in de ‘tunnel’, waar je al bijna niets zag, werd af en toe naar je voeten gegrepen of water in je gezicht gespoten. Kleine kinderen kwamen er soms huilend uit, maar het was wel echt een succes. Gisteravond hebben we een waterpolo-toernooi gehad alleen voor de GO’s, maar dat vond ik zelf niet zo’n succes. Buiten het feit dat ik erg slecht ben in dat soort dingen (we lagen er dan ook al in de 1e ronde uit, niet alleen door mij gelukkig), is mijn bikini daar niet op gemaakt en was ik de hele tijd aan het hijsen en trekken. Maargoed, omdat de receptie er gelijk uit lag konden we daarna wel gezellig kletsen en cocktails drinkend naar de rest kijken, dus het werd toch nog wel een leuke avond.

Nogmaals, ik vind het aan de ene kant echt heel erg dat ik maar zo kort thuis ben, maar ik kan deze kans echt niet laten liggen…ik hoop dat ik de meesten van jullie toch nog even kan zien!!!

Heel veel knuffels en kusjes!!! Naomi