Over de helft!

Nou, deze keer is er in elk geval één ding positief: (ruim) de helft van dit seizoen zit er al weer op! Dus ik ben nu letterlijk de weken aan het aftellen tot ik weg kan uit dit rotdorp (de dagen kan nog niet echt omdat ik nog niet precies wet welke datum ik mag vertrekken). Wist ik maar vast óf ik van de zomer wel naar een andere Club kan en waarheen…dat is namelijk voor het eerst helemaal niet zeker. De crisis heeft nu ook Club Med bereikt, met als gevolg dat deze zomer maar 52 van de 86 dorpen opengaan…Bora Bora is bijvoorbeeld al definitief dicht, iets wat niemand ooit had kunnen bedenken. Dit betekent dus dat er véél minder plaatsen voor de GO’s zijn en alleen de beste GO’s uit de dorpen met de beste resultaten zullen kunnen vertrekken. In principe mag ik dus al blij zijn als ik überhaupt een plaats krijg, al is het in een dorp in Frankrijk…maar daar heb ik dus echt geen zin in. Zouden ze morgen tegen mij zeggen dat ik van de zomer niet weg kan of bijvoorbeeld hooguit naar Opio, dan ben ik overmorgen thuis. En dan ga ik wel 3 maanden een cursus Spaans in Spanje doen ofzo, en kijk ik van de winter wel weer of ze iets beter kunnen bieden. Al nemen ze voor de ver-weg-bestemmingen steeds meer lokaal personeel aan, dus die kans wordt steeds kleiner.

Maar goed, genoeg over de toekomst, even wat nieuws over de afgelopen weken. Ik heb eindelijk mijn eerste skiles genomen, maar helaas, het was geen succes. Het skieën op zich ging nog best redelijk voor een ‘eerste’ keer, ondanks dat ik wel goed voelde dat ik mijn beenspieren niet echt had voorbereid, maar na een uur moest ik helaas stoppen omdat ik verging van de pijn in mijn kuiten en mijn voeten letterlijk niet meer voelde. Toen ik mijn skischoenen ging huren, voelde ik al wel dat ze te strak zaten, maar mijn collega’s van de skiservice zeiden dat ze helaas geen ruimere hadden, dus heb ik ze toch maar aangehouden. Maar de pijn werd gewoon echt teveel, dus moest ik de groep verlaten, een kwartier naar de funiculaire (bergtreintje) lopen, waarna ik in St Moritz Dorf een uur heb gewacht op onze Clubchauffeur, die normaalgesproken rond die tijd GO’s daar afzet om op de piste te gaan lunchen met de GM’s, maar deze keer dus niet. Dus heb ik met diezelfde pijnlijke skischoenen helemaal naar Club Med moeten lopen (ik had geen geld bij voor de bus), wat me ruim een half uur heeft gekost. Toen ik eindelijk mijn schoenen uit kon doen, bleek het rond mijn kuiten helemaal blauwgroen te zijn. Ik ben bang dat ik mijn skipas van 200 Zwitserse Frank dus voor niets heb gekocht, al heeft Yoann van de skiservice beloofd dat hij zou proberen ruimere schoenen voor me te vinden, eventueel in een grotere maat, dat schijnt voor beginners niet zo erg te zijn. Toch blijft het me verbazen dat mijn kuiten blijkbaar zó abnormaal groot zijn dat er geen passende skischoenen zijn…ik zie veel dikkere mensen die gewoon gaan skieën, die hebben dan blijkbaar wel dikke benen maar smallere kuiten ofzo??? :s

Om eens een keer echt weg te zijn uit dit hotel, ben ik afgelopen dinsdag met Maria en Céline naar Chur gegaan, waar ze wat bekendere, goedkopere winkels hebben (C&A! H&M!). Het kostte ons wel een retourtje van 70 Zwitserse Frank, maar dat moest dan maar een keertje. Helaas hadden we niet de beste dag uitgekozen, het sneeuwde zo hard dat we een ander traject moesten nemen en drie keer van trein moesten wisselen, waardoor het traject in plaats van twee uur, drie uur kostte. Maargoed, wat was het heerlijk om er even echt uit te zijn, om bekende winkels met redelijke prijzen (uitverkoop!) te zien, normale kleren te passen (hier hebben ze bijna alleen maar skikleding en winterjassen), een superleuk shirtje te kopen en te eten bij McDonalds!! Het was het dus uiteindelijk wel waard. :)

Verder zijn er sinds een week of 3 weer “étonnez-nous”: speciale avonden waarop een bepaalde groep GO’s iets moeten organiseren. De avond van de spa/sport was erg leuk, dat was een soort ‘poolparty’ met Crazy Signs rondom het zwembad en spelletjes in het water. De avond van de receptie begon goed, we hadden veel reclame gemaakt en liepen al de hele dag in onze pakjes rond (het thema was ‘carnaval’, ik was duiveltje), maar helaas kwam er bijna niemand kijken…wat deels de schuld was van het animatieteam, die tegelijk een ‘café théatre’ (soort cabaret) hadden gepland. :s Aan de limbo-wedstrijd in de nightclub deden dan ook alleen een paar kinderen mee…gelukkig hadden we zelf best wel lol. De avond van ‘alle meiden’ was erg geslaagd (ik deed zelf niet mee omdat ik die dag vrij was), er waren 5 meidengroepen gevormd (oa Pussycat Dolls, Destiny’s Child, Spice Girls) die ‘echte’ videoclips hadden gemaakt waarvoor de gasten dan moesten stemmen, met een awardshow in de nightclub. De avond van ‘alle jongens’ was ietsje minder geslaagd, al was het idee op zich wel leuk: de nightclub was omgetoverd tot een soort badkamer, met de jongens in badjassen en een wedstrijdje ‘ballonnen scheren’ waar weer alleen een paar kinderen aan meededen. Deze avonden zijn in elk geval wel leuk voor de afwisseling.

Verder is er dus nog niet veel veranderd…behalve dat we nog meer uren maken dan eerst (omdat Federica ons in december dus minder dan 44 uur per week had ingedeeld, ik was er al bang voor). Fede zelf is nog steeds ietsje cooler dan vorige maand, alleen zijn het nu sommige colllega’s die regelmatig kritiek op me hebben. :s En ook Mehdi, de chef de village, heeft de neiging steeds op het verkeerder moment op de verkeerde plek te zijn: zit ik al een half uur contact te maken met de gasten, ga ik nét even een glas water halen (en op dat moment praat ik dus met niemand), komt hij langs en vraagt me geïrriteerd of ik niet eens wat contact met de GM’s zou kunnen maken…en loopt vervolgens gelijk door waardoor ik me niet eens kan verdedigen. :s En zo zijn er wel meer voorbeelden…echt, ik wil naar huis, ik wil naar huis, ik wil naar huis. Zelfs Mickael is anders tegen me, ik weet niet wat ik gedaan heb, of misschien is hij ook gewoon gestresst, maar ik durf in elk geval ’s avonds niet zomaar meer naar zijn kamer en hij nodigt me ook niet meer uit (naar Romains kamer zou ik op zich nog wel durven, maar sinds die een kamergenoot heeft zitten ze daar nooit meer). Dus zelfs die afleiding heb ik niet meer. Gelukkig lijken de weken nu wel sneller voorbij te gaan, dus voor ik het weet ben ik thuis (en je zult zien, zoals altijd wordt het waarschijnlijk net de laatste 2/3 weken weer leuk en vind ik het dan toch jammer om weg te gaan, of nouja, in elk geval om afscheid te moeten nemen van bepaalde personen).

Tot over 2 maandjes allemaal, ik mis jullie!!!


Een hele dikke zoen van Naomi