Marrakech: toujours La Medina…

Na lange tijd dan eindelijk weer een update…het heeft vooral zo lang geduurd omdat ik zo graag eens een heel positief stukje op de site wilde zetten, en steeds hoopte dat het snel weer leuker zou worden…wat helaas niet (helemaal) het geval is. Om toch een beetje positief te blijven en jullie je niet teveel zorgen te laten maken, zal ik proberen me te concentreren op de goede dingen die Marrakech te bieden heeft.

Maar ik zal beginnen met de mindere dingen zodat ik wat positiever kan eindigen. Zoals vaak in de loop van het seizoen zijn er ineens een hoop TGO’s (verplichte aanwezigheidsmomenten) bijgekomen, zoals de jeux cafe (meestal een quiz, om 15.00) en de passage fruits (fruit rondbrengen) waardoor je eigenlijk nooit meer een vrije middag hebt. De teamspirit onder collega’s, vooral aan de receptie, is steeds minder aanwezig; het wordt een beetje ieder voor zich, waarbij bepaalde personen zich op geniepige wijze naar boven proberen te werken door vriendjes te spelen met de baas en alles wat de rest zegt en doet door te vertellen. De chef van de receptie is zelf wel erg aardig, maar helaas ook erg beïnvloedbaar door alles wat die collega’s haar vertellen. Er tegenin gaan? Ten eerste niet mijn stijl (ik wil me niet tot hun niveau verlagen) en bovendien gaan de anderen zo subtiel te werk dat het niet te bewijzen valt, dus ze zal me niet snel geloven en misschien zelfs denken dat ik degene ben die problemen zoekt. Gelukkig is Kaoutar er nog, de enige die net als ik gewoon haar werk doet zonder te proberen zich omhoog te werken over de rug van anderen. En ongeveer nog de enige aan wie ik persoonlijke dingen durf te vertellen; helaas bleek een aantal anderen niet zo betrouwbaar als ik dacht, wat me nog duur heeft komen te staan. Ik voel me dus op het moment weer behoorlijk alleen, al doen de oppervlakkige maar erg hartelijke gesprekjes met vooral de GE’s (het lokale personeel, vooral van de technische dienst, de huishouding, de bar en de muzikanten/dansers) me wel steeds weer goed. Maar hetgene wat me nog het allerkwaadst heeft gemaakt is dat Youness, de persoon waar ik hier het meest mee had en waar ik het beste mee kon opschieten (nee niet Stefania dus, zij is een van degenen die me helaas heeft teleurgesteld), en die de grootste sfeermaker van het dorp was, om echt belachelijke redenen is weggewerkt (de chefs zeggen dat hij is ontslagen, hij zegt dat hij uiteindelijk de eer aan zichzelf heeft gehouden). Hij was goed in zijn werk (sport) en goed in de contacten met de GM’s, maar ook hij is het slachtoffer geworden van collega’s die hem niet mochten (jaloezie?) en die hem zwartmaakten bij de chefs. Walgelijk gewoon, en het verschil is te merken: sinds hij weg is, is de sfeer hier nog veel dooier dan het al was. Gelukkig voor hem had hij meteen een hoop aanbiedingen van bedrijven die zijn kwaliteiten wel zagen, en hij heeft nu een baan waar hij zelf ook veel blijer mee is: hij geeft kinderen les in Thais en Frans boksen (en doet dit zelf op wedstrijdniveau).

Waarom ik ondanks dit alles nog steeds niet heb besloten te stoppen met Club Med? Het is hier beter vol te houden dan in het koude Zwitserland, en dus wil ik nog een laatste keer proberen om van de winter naar een echt leuk Clubdorp te gaan. Die laatste 3 maanden (nog niet eens) zullen zo omvliegen, en ondanks dat La Medina niet geweldig is, is Marrakech dat wel. Zoals gezegd, ik hou van deze Marokkaanse cultuur, de hartelijkheid, de muziek, de dans, het mooie weer… Ik heb inmiddels ook de hammam ontdekt, en ik ben verkocht: ik heb mezelf nog nooit zo schoon gevoeld (ik schrok me de eerste keer rot van de hoeveelheid (dood) vel die van mijn huid kwam…), en voor het eerst in mijn leven neem ik af en toe een professionele massage: nooit geweten dat dat zo geweldig kon zijn!
Ik heb ook nog veel te ontdekken en wil minstens nog 2 of 3 excursies doen. Ik ben al samen met een aardige GM naar de Vallee d’Ourika geweest, met fantastisch uitzicht, waar we ook een bio-aromatische tuin hebben bezocht; klinkt saai, maar was ontzettend mooi, met heerlijke lunch en ontspannend voetenbad! ’s Avonds heeft ze mij uitgenodigd in het Riad, waar ze de laatste paar dagen verbleef, ze heeft me haar suite laten zien (WOW) en we hebben champagne gedronken aan het zwembad. :)
Verder is mijn rol in de show ‘Carmen’ wat groter geworden: ik sta wat verder vooraan en doe in meer dansen mee, wat het ietsje leuker maakt.
En mijn chefs hebben toch laten zien dat ze erg begripvol kunnen zijn. Zoals sommigen van jullie misschien al weten, is Minoes vorige week overleden. Haar hartprobleem, wat ze altijd al heeft gehad, is haar fataal geworden. Ik was er kapot van en wilde absoluut naar huis. Ik ben naar Claudia, de chef van de receptie gegaan en heb uitgelegd dat een goede vriendin was overleden en dat ik in staat was om ontslag te nemen om bij haar crematie te kunnen zijn (hier heb ik het over begrafenis, het woord crematie is iets verschrikkelijks voor de Marokkanen). Ik weet niet of het uit begrip was of dat ze geen risico wilden nemen, maar met de toestemming van Mike, de grote chef van de receptie in La Palmeraie, mocht ik een paar dagen naar huis. Uiteindelijk hebben ze er nog bijna geen last van gehad, want zondagochtend heb ik nog gewerkt, zondagmiddag ben ik vertrokken (vlucht via Madrid, ik was pas tegen middernacht thuis), maandag was toch al mijn vrije dag, en dinsdag (vertrek om 5.30 thuis) heb ik in de namiddag en ’s avonds ook nog gewerkt. Maar het was het waard, ik had het mezelf nooit vergeven als ik niet was gegaan. Ik heb haar nog kunnen zien, aan kunnen raken en afscheid kunnen nemen, en omdat ze er echt uitzag alsof ze sliep, heel vredig, heb ik het ook beter kunnen accepteren. Het was ook erg fijn om Mam weer even te zien (en Opa en Oma, en Bianca die gereden heeft, dankjewel!) en elkaar even goed vast te kunnen houden en samen te huilen. Hier is er toch niemand die het begrijpt, laat staan dat ik de hele waarheid kan vertellen.

Helaas lukt het nog steeds niet om foto’s online te zetten…ik blijf proberen, maar bovendien doet internet het de laatste paar weken wel heel erg slecht. Mam heeft wel een foto van mij en Youness op haar Hyves staan, voor degenen die toch iets willen zien. Toevallig was het namelijk een enkele keer gelukt om die foto door te mailen.

Ik mis jullie, en zal (voor de zoveelste keer) proberen sneller weer een update te plaatsen en meer te laten horen. Maar goed, jullie kennen me… ;) Zolang jullie maar weten dat ik jullie niet vergeten ben!!

Dikke knuffels…Naomi