Ramadan, vuur en water

De Ramadan zit er weer op, en gelukkig maar: in Beldi merkte je er eigenlijk weinig van, maar hier zat je er echt letterlijk middenin en werd alles erop aangepast. Voor mij betekende dat vooral nadelen: veel vliegvelddienst omdat de aankomst net rond zonsondergang was en mijn Marokkaanse collega’s dus konden gaan eten, op diezelfde tijd (als ik geen vliegvelddienst had dus) ook elke dag dienst aan de receptie, wat ongeveer de drukste tijd van de dag is (en of course komen net dan alle klanten met klachten voor de technische/huishoudelijke dienst, die dus minimaal een half uur totaal onbereikbaar zijn…), en collega’s die toch een wat slechter humeur hadden dan gewoonlijk. Om maar niet te spreken van de oproep tot gebed 5x per dag, waarvan 1x om half 5 ’s nachts en die nog veel harder en langer was dan normaal. Van de voordelen heb ik eigenlijk niets gemerkt; omdat ik altijd werkte tijdens de Ftor (maaltijd vlak na zonsondergang), kon ik daar nooit bij zijn, en om nou midden in de nacht op te staan om samen met hun te eten…ik ben zo al moe genoeg. Zelfs van het feest aan het eind van de Ramadan heb ik niets meegekregen; ja, het was nog iets drukker en rumoeriger dan normaal op het plein en alle Marokkanen waren zeer goed gehumeurd, maar het werk bij Club Med ging gewoon door…het echte feest schijnt zich vooral bij de mensen thuis af te spelen. Ik heb zelf niet meegedaan aan de Ramadan, niet eten zou nog wel gaan maar aangezien ik geen religieuze motieven had wilde ik het mijn lichaam niet aandoen om in deze hitte de hele dag te werken zonder water te drinken. Uit respect voor mijn collega’s heb ik wel besloten overdag niet te eten of drinken voor hun neus (dus ontbijt, lunch en water in mijn kamer) en een maand lang geen alcohol te drinken. Dat ging prima, al ben ik wel blij dat ik nu weer constant een flesje water bij me kan hebben!

Helaas heeft onze grote chef gelijk na de Ramadan besloten om de regels weer een stuk strakker aan te trekken, vanwege de uitermate slechte cijfers van begin juli die we net hadden binnengehad (goh, waar zou dat toch door komen? :s ). Dus: extra spelletjes, GO’s op het programma zelf voor aankomsten van 2 of 3 personen en nog meer aanwezigheidsplicht-momenten zoals de entree van het restaurant. Oftewel: nul komma nul rusttijd over…gelukkig is dit absurde ritme over ruim een maand voorbij, een gedachte waar ik me des te meer aan vastklamp omdat ze blijkbaar heeft besloten dat ze mij absoluut niet meer mag. Op zich geen probleem want dat is wederzijds, behalve dan dat ze me constant controleert en om de kleinste dingetjes ontzettend kwaad wordt. Zo deden we een vertrek van een bus gasten, waarbij ik netjes zwaaide en mijn gezicht naar de bus gericht hield (die al aan de andere kant van de straat was). Maar ondertussen vroeg ik wel iets (werkgerelateerd) aan de chef technische dienst, waarop zij me kwaad vroeg of ik wel iets begrepen had van de vergadering en dat we bij de aankomsten en vertrekken 100% geconcentreerd moesten zijn. Alsof die mensen horen wat ik zeg, of zelfs nog maar zien dat ik praat! :s Op een goede evaluatie hoop ik in elk geval maar niet meer, dus de kans dat ik een mooi dorp aangeboden krijg wordt erg klein, en de kans dat dit mijn laatste seizoen wordt des te groter…maar we zullen zien…

Nog wat kleine nieuwtjes om af te sluiten. Al een tijd geleden gebeurd maar vergeten te vertellen, terwijl het toch wel behoorlijk indruk heeft gemaakt: op een avond stond ik aan de bar, met mijn rug naar de toog, met aardige Nederlandse GM’s te praten. Iemand wilde wat bestellen, dus ging ik een stukje opzij…tot het ineens heel warm voelde aan mijn hoofd en de aardige Nederlanders allemaal naar mijn haar begonnen te slaan. Wat dus even echt in brand had gestaan door een waxinelichtje op de bar!!! Gelukkig hadden ze heel snel gereageerd waardoor de schade beperkt bleef, maar mijn haar stonk verschrikkelijk en er was toch wel echt een hele pluk weggeschroeid. Gelukkig heb ik wel een redelijke bos haar waardoor het niet zo opviel, maar de schrik zat er even goed in!
Nog een buitengewone gebeurtenis: Op een donderdag een week of 3 geleden moest ik een nieuwe groep GM’s gaan ophalen op het vliegveld. Toen we erheen reden was het al wel wat bewolkt, maargoed hier zijn het meestal maar kleine regenbuitjes. Nou deze keer dus niet!! We waren net binnen bij het vliegveld toen het flink begon te regenen, zo hard dat op een gegeven moment de druppels gewoon door het dak heen kwamen! Er kwam maar geen eind aan de stortbui en doordat het water binnenliep via de schuifdeuren stond op een gegeven moment de hele vloer van het vliegveld blank, terwijl buiten op straat de auto’s tot boven aan hun wielen in het water stonden. Het water dat via de trappen naar beneden kwam leek net op zo’n trapjeswatervalletje! Ongelooflijk, iedereen zei ook dat ze zoiets in Marrakech nog nooit hadden meegemaakt. Er kon geen enkel vliegtuig meer landen of opstijgen, dus wij werden weer teruggestuurd naar Club Med. Maar om bij onze taxi te komen moesten we dus wel de straat over, wat betekende: tot boven mijn knieen in het vieze water!! Daar is blijkbaar nog een foto van genomen (uit de verte) die de volgende dag blijkbaar op de voorpagina van een Marokkaanse krant heeft gestaan…helaas kwam ik daar pas een paar dagen later via via achter, en de krant heb ik niet meer terug kunnen vinden dus ik heb het zelf helaas niet gezien. Overigens hadden we woensdag een week daarvoor ook al een behoorlijke onweersbui gehad, die net zo onverwacht kwam. Ik was in La Palmeraie om daar te eten en de show te doen, maar de ‘Garden Party’ die buiten was opgezet (Marokkaanse barbecue op het golfterrein) viel letterlijk in het water door het plotselinge noodweer. Alles moest ineens verplaatst worden naar het restaurant binnen, de electriciteit is een paar keer gesprongen, een paar ramen en een lamp vielen in duizend stukjes, de bliksem is vlakbij ingeslagen en twee personeelsleden zijn lichtgewond geraakt. Een heel spektakel dus, maar gelukkig is alles goed afgelopen en we hebben uiteindelijk door een goede organisatie gewoon binnen gegeten en de show gedaan.

Afgezien van deze twee stortbuien is het nog best goed weer, al wordt het ’s avonds wel een stuk frisser. Maar overdag is het nog warm genoeg om te aquagymmen in het zwembad; ik kwam er namelijk 3 weken geleden toevallig achter dat ik gewoon mee mocht doen met de les! Ik had altijd gedacht dat dat niet kon omdat het tegelijk met het aperitief rond het zwembad is, waarbij je contact moet maken met de klanten, maar nadat de geluidsman zei dat dat onzin was heb ik het nagevraagd bij de grote chef en ja hoor, ik mocht gewoon meedoen (bel de krant, ze vond het zomaar meteen goed!) en daarna met de mensen gaan praten. Als ik dat nou 4 maanden eerder had geweten!!! Maargoed, nu profiteer ik dus gemiddeld 2x per week, de dagen dat ik niet werk op die tijd, van de aquagym! Heerlijk!! :)
Ik heb ook eindelijk een paar plekken bezocht waar ik nog steeds een keer heen wilde; eerst La Menara, een olijfbomentuin met waterbassin, erg mooi met de bergen op de achtergrond; toen het Palais de Bahia, ook ontzettend mooi met vooral indrukwekkende decoratie; daarna de Koranschool Medersa Ben Youssef, wat eigenlijk een beetje tegenviel, er viel niet heel veel bijzonders te zien en alle kamertjes waren ongeveer hetzelfde; en als laatste ben ik een keer écht goed de souks in geweest. Tot nu toe liep ik er altijd snel even doorheen maar werd ik zó kriegel van al die mensen die je proberen van alles aan te smeren dat ik binnen een kwartier weer terug was, met lege handen. Nu besloot ik er een keer echt de tijd voor te nemen en door te zetten, en ondanks meerdere irritatie-momenten kwam ik na ruim een uur thuis met een mooie sjaal, oorbellen, echte Marokkaanse kohl (ik ga er nog meer kopen, echt mooi op je ogen!!) en, wat ik al heel lang wilde, een mooie zwarte Marokkaanse djellaba (zo’n soort tuniek tot aan je knieën met borduursel). Goed geslaagd dus! :)

Tot zover mijn Club Med-verhalen deze keer, nog maar ongeveer een maandje en ik ben weer thuis! Joehoe!!

Dikke kus en veel liefs, Naomi