La Medina – La Fin…
Door: Naomi
Blijf op de hoogte en volg Naomi
18 November 2009 | Marokko, Marrakesh
Ik ben inmiddels alweer 2 weekjes thuis in ons kikkerlandje, maar over de laatste maand in Marrakech is nog best veel te vertellen, dus dat zal ik onderhand maar eens doen!
Ten eerste was het wonder boven wonder in oktober beter weer dan in september: nauwelijks regen en heerlijk warm (+/- 35 graden)! Dat was op zich lekker natuurlijk, behalve voor mijn moeder die 10 dagen op bezoek kwam en die zich een stuk prettiger voelt bij een graad of 15 (onbegrijpelijk maar waar). Ik had de week van tevoren geen vrije dag genomen, waardoor ik wat meer tijd had om leuke dingen te doen met Mam. We hebben onze tijd goed gebruikt: we zijn op excursie gegaan naar Essaouira, een mooie havenstad die bekend staat om zijn historie en festivals van tolerantie tussen de verschillende religies en generaties (jawel, Marokko is moderner dan sommige mensen denken). Verder hebben we de Jardins de Majorelle bezocht (veel cactussen en dergelijke, maar daardoor heel apart en toch mooi!), een tour gemaakt boven op de rode toeristenbus (mooie manier om Marrakech te zien, vooral de tegenstellingen tussen rijk en arm en tussen traditioneel en modern), een pittig kruidendrankje genaamd “goedendjel” (of zoiets) gedronken op het plein Djemaa El Fna, en djellabas gekocht (met coole puntmuts!) in de souks. Ik had speciaal vrijgevraagd op vrijdag, waardoor we de gala-avond in La Palmeraie konden zien. Achteraf niet zo bijzonder als verwacht, maar toch wel leuk. Extra meevaller: 2 dagen nadat Mam was aangekomen, nam de grote chef Stefy haar 2 weken vakantie op en werd vervangen door Saad (niet die van onze receptie maar de chef van de bar in Le Riad), wat een ontzettende verademing was! In plaats van ons overal en op elk moment te controleren, hield hij zich uitgebreid met de GM’s bezig, wat zowel door de hen als door ons erg werd gewaardeerd en hem volgens mij een veel betere chef maakt!! Het was ook echt fijn om Mam even bij me te hebben, en toevallig was er net die week ook een superaardige Nederlandse GM (Caroline) zodat Mam niet alleen hoefde te eten als ik weer eens laat door moest werken. En volgens mij vond Mam het ook erg leuk! :)
In de week voordat Mam kwam was er overigens nog iets leuks: bij de “jeu de couples” (wedstrijd waarbij 4 koppels gekke dingen moeten doen) kwamen we op het laatst een koppel tekort…er was wel een man die mee wilde doen, maar zijn vrouw wilde niet…dus: “Naomi, kan jij dan even meedoen, jij houdt daar toch zo van, shows en gek doen enzo?” Euh…ja, als het om dansen gaat…maar vooruit, waarom ook niet. Gelukkig kende ik de man al een beetje en was hij een gezellig, prettig gestoord type, waarbij ik me dus niet ongemakkelijk voelde. Eerste opdracht: hij op een stoel, pingpongbal in zijn broekspijp, en die moest ik dus zo snel mogelijk omhoogwerken, naar de andere kant schuiven (inderdaad, langs de andere “balletjes” dus…) en er aan de andere kant beneden weer uithalen. We hadden al tegen elkaar gezegd: doe maar gewoon, niet bij nadenken! En mede daardoor misschien had ik nog de beste tijd ook, wat me weer opmerkingen van mijn collega’s opleverde als “zeker veel ervaring!”, haha. :) Vervolgens moesten alle vrouwen een playback-optreden geven inclusief glitterjurkje, en daarna de mannen (in glitterjasjes), met mij als Christina Aguilera met “Lady Marmelade”…ging nog best goed moet ik zeggen, haha. En als laatste moest ik 3x op “mijn man” afrennen met een ballon, die dan door in verschillende standjes op hem/tegen hem aan te springen kapot moest. Weer de beste tijd, weer dezelfde opmerkingen van mijn collega’s. Eigenlijk had ik al van tevoren tegen mijn “partner” gezegd: ja reken er maar niet op dat we winnen, want dat kan natuurlijk niet met mij als GO. Maarja we waren gewoon te goed en wonnen dus wel! Ha! :D
Minder leuk nieuws: we hadden sinds een paar weken weer jonge katjes die wonder boven wonder uit de klauwen van onze chef hadden weten te blijven, en die Mam ook nog regelmatig had gevoerd met meegenomen vis uit het restaurant. Ze waren zelfs nog bij Mam op de kamer geweest, en ze waren wel wat schuw (in tegenstelling tot de moeder) maar zo mooi en schattig…Maargoed, toen de chef terugkwam van haar vakantie begon ze alweer te mekkeren dat die katten nou maar eens moesten verdwijnen. En drie dagen voordat ik naar huis ging (anders was ik in staat geweest op staande voet ontslag te nemen, ik zweer het je) lagen ineens overal vergiftigde katten dood te gaan…en niet op een diervriendelijke manier. Ik heb het zelf (gelukkig?) niet gezien, maar ik heb genoeg gehoord en inderdaad: daarna was er geen kat meer te bekennen, ook de moeder met haar kleintjes niet…ik was woest, maarja wat doe je zonder bewijs? Ik was zo mogelijk nog blijer dat ik eindelijk weg kon van dat (on)mens. Ik kon haar ook niet meer normaal aankijken, maar gelukkig heb ik haar daarna ook nauwelijks meer gezien.
Ik was dus eigenlijk des te verbaasder dat mijn evaluatie eigenlijk nog best goed was…het stukje wat Stefy (de grote chef dus) had geschreven, was eigenlijk alleen maar heel erg positief. Claudia, de chef van de receptie, benadrukte alleen wel heel erg (een keer of 8) dat ik vaak te gestresst was aan de balie en dat dat een negatief beeld gaf aan de klanten. Hoewel ik vond dat ze dat ook wel gewoon één keer had kunnen zeggen, moet ik toegeven dat ik dit seizoen gestresster was dan anders. Niet zo gek ook met zo’n situatie, maar goed...ach voor de rest was het allemaal positief, dus zo erg zal het niet zijn. In elk geval heb ik nog net (2 dagen voor mijn vertrek) het eind-van-het-seizoen-feest mee kunnen maken, wat niet zo bijzonder was als andere GO-feesten die ik heb gekend, maar toch wel gezellig en een mooie kans om nog even afscheid te nemen van mijn collega’s in La Palmeraie. Van mijn collega’s in La Medina heb ik de dag daarna afscheid genomen, ik ben toen ook niet gaan slapen omdat ik toch om 4 uur ’s nachts alweer de taxi naar het vliegveld moest nemen. Na een lange reis (overstap in Casablanca, vanuit Brussel met mam terug per trein en bus) was ik pas rond een uur of 7 ’s avonds thuis. Doodmoe en half bevroren, maar ik ben inmiddels gelukkig weer wat bijgekomen en een beetje gewend aan de Hollandse temperaturen.
Op de veelgestelde vraag wat ik nu ga doen heb ik helaas nog geen antwoord; Club Med had me voor deze winter niets anders te bieden dan een wintersportdorp of nog een seizoen in Marokko, en dat zag ik niet zitten. Ik blijf sowieso thuis tot na oud&nieuw, dan ga ik op zoek naar een baan in Nederland; en als ik niets (naar mijn zin) vind kan ik altijd nog terugvallen op Club Med voor komende zomer (als ze een redelijke bestemming voor me hebben), want ik sta nog gewoon in hun systeem en ze zouden me bellen zodra er iets anders vrij kwam. Het lot zal beslissen…
Bousa Kbira…Beslama Marrakech
Naima aka Naomi
Ten eerste was het wonder boven wonder in oktober beter weer dan in september: nauwelijks regen en heerlijk warm (+/- 35 graden)! Dat was op zich lekker natuurlijk, behalve voor mijn moeder die 10 dagen op bezoek kwam en die zich een stuk prettiger voelt bij een graad of 15 (onbegrijpelijk maar waar). Ik had de week van tevoren geen vrije dag genomen, waardoor ik wat meer tijd had om leuke dingen te doen met Mam. We hebben onze tijd goed gebruikt: we zijn op excursie gegaan naar Essaouira, een mooie havenstad die bekend staat om zijn historie en festivals van tolerantie tussen de verschillende religies en generaties (jawel, Marokko is moderner dan sommige mensen denken). Verder hebben we de Jardins de Majorelle bezocht (veel cactussen en dergelijke, maar daardoor heel apart en toch mooi!), een tour gemaakt boven op de rode toeristenbus (mooie manier om Marrakech te zien, vooral de tegenstellingen tussen rijk en arm en tussen traditioneel en modern), een pittig kruidendrankje genaamd “goedendjel” (of zoiets) gedronken op het plein Djemaa El Fna, en djellabas gekocht (met coole puntmuts!) in de souks. Ik had speciaal vrijgevraagd op vrijdag, waardoor we de gala-avond in La Palmeraie konden zien. Achteraf niet zo bijzonder als verwacht, maar toch wel leuk. Extra meevaller: 2 dagen nadat Mam was aangekomen, nam de grote chef Stefy haar 2 weken vakantie op en werd vervangen door Saad (niet die van onze receptie maar de chef van de bar in Le Riad), wat een ontzettende verademing was! In plaats van ons overal en op elk moment te controleren, hield hij zich uitgebreid met de GM’s bezig, wat zowel door de hen als door ons erg werd gewaardeerd en hem volgens mij een veel betere chef maakt!! Het was ook echt fijn om Mam even bij me te hebben, en toevallig was er net die week ook een superaardige Nederlandse GM (Caroline) zodat Mam niet alleen hoefde te eten als ik weer eens laat door moest werken. En volgens mij vond Mam het ook erg leuk! :)
In de week voordat Mam kwam was er overigens nog iets leuks: bij de “jeu de couples” (wedstrijd waarbij 4 koppels gekke dingen moeten doen) kwamen we op het laatst een koppel tekort…er was wel een man die mee wilde doen, maar zijn vrouw wilde niet…dus: “Naomi, kan jij dan even meedoen, jij houdt daar toch zo van, shows en gek doen enzo?” Euh…ja, als het om dansen gaat…maar vooruit, waarom ook niet. Gelukkig kende ik de man al een beetje en was hij een gezellig, prettig gestoord type, waarbij ik me dus niet ongemakkelijk voelde. Eerste opdracht: hij op een stoel, pingpongbal in zijn broekspijp, en die moest ik dus zo snel mogelijk omhoogwerken, naar de andere kant schuiven (inderdaad, langs de andere “balletjes” dus…) en er aan de andere kant beneden weer uithalen. We hadden al tegen elkaar gezegd: doe maar gewoon, niet bij nadenken! En mede daardoor misschien had ik nog de beste tijd ook, wat me weer opmerkingen van mijn collega’s opleverde als “zeker veel ervaring!”, haha. :) Vervolgens moesten alle vrouwen een playback-optreden geven inclusief glitterjurkje, en daarna de mannen (in glitterjasjes), met mij als Christina Aguilera met “Lady Marmelade”…ging nog best goed moet ik zeggen, haha. En als laatste moest ik 3x op “mijn man” afrennen met een ballon, die dan door in verschillende standjes op hem/tegen hem aan te springen kapot moest. Weer de beste tijd, weer dezelfde opmerkingen van mijn collega’s. Eigenlijk had ik al van tevoren tegen mijn “partner” gezegd: ja reken er maar niet op dat we winnen, want dat kan natuurlijk niet met mij als GO. Maarja we waren gewoon te goed en wonnen dus wel! Ha! :D
Minder leuk nieuws: we hadden sinds een paar weken weer jonge katjes die wonder boven wonder uit de klauwen van onze chef hadden weten te blijven, en die Mam ook nog regelmatig had gevoerd met meegenomen vis uit het restaurant. Ze waren zelfs nog bij Mam op de kamer geweest, en ze waren wel wat schuw (in tegenstelling tot de moeder) maar zo mooi en schattig…Maargoed, toen de chef terugkwam van haar vakantie begon ze alweer te mekkeren dat die katten nou maar eens moesten verdwijnen. En drie dagen voordat ik naar huis ging (anders was ik in staat geweest op staande voet ontslag te nemen, ik zweer het je) lagen ineens overal vergiftigde katten dood te gaan…en niet op een diervriendelijke manier. Ik heb het zelf (gelukkig?) niet gezien, maar ik heb genoeg gehoord en inderdaad: daarna was er geen kat meer te bekennen, ook de moeder met haar kleintjes niet…ik was woest, maarja wat doe je zonder bewijs? Ik was zo mogelijk nog blijer dat ik eindelijk weg kon van dat (on)mens. Ik kon haar ook niet meer normaal aankijken, maar gelukkig heb ik haar daarna ook nauwelijks meer gezien.
Ik was dus eigenlijk des te verbaasder dat mijn evaluatie eigenlijk nog best goed was…het stukje wat Stefy (de grote chef dus) had geschreven, was eigenlijk alleen maar heel erg positief. Claudia, de chef van de receptie, benadrukte alleen wel heel erg (een keer of 8) dat ik vaak te gestresst was aan de balie en dat dat een negatief beeld gaf aan de klanten. Hoewel ik vond dat ze dat ook wel gewoon één keer had kunnen zeggen, moet ik toegeven dat ik dit seizoen gestresster was dan anders. Niet zo gek ook met zo’n situatie, maar goed...ach voor de rest was het allemaal positief, dus zo erg zal het niet zijn. In elk geval heb ik nog net (2 dagen voor mijn vertrek) het eind-van-het-seizoen-feest mee kunnen maken, wat niet zo bijzonder was als andere GO-feesten die ik heb gekend, maar toch wel gezellig en een mooie kans om nog even afscheid te nemen van mijn collega’s in La Palmeraie. Van mijn collega’s in La Medina heb ik de dag daarna afscheid genomen, ik ben toen ook niet gaan slapen omdat ik toch om 4 uur ’s nachts alweer de taxi naar het vliegveld moest nemen. Na een lange reis (overstap in Casablanca, vanuit Brussel met mam terug per trein en bus) was ik pas rond een uur of 7 ’s avonds thuis. Doodmoe en half bevroren, maar ik ben inmiddels gelukkig weer wat bijgekomen en een beetje gewend aan de Hollandse temperaturen.
Op de veelgestelde vraag wat ik nu ga doen heb ik helaas nog geen antwoord; Club Med had me voor deze winter niets anders te bieden dan een wintersportdorp of nog een seizoen in Marokko, en dat zag ik niet zitten. Ik blijf sowieso thuis tot na oud&nieuw, dan ga ik op zoek naar een baan in Nederland; en als ik niets (naar mijn zin) vind kan ik altijd nog terugvallen op Club Med voor komende zomer (als ze een redelijke bestemming voor me hebben), want ik sta nog gewoon in hun systeem en ze zouden me bellen zodra er iets anders vrij kwam. Het lot zal beslissen…
Bousa Kbira…Beslama Marrakech
Naima aka Naomi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
