Het bezoek, de groepen & vooral: het voelbare eind

Na lange tijd dan eindelijk weer wat nieuws vanuit Athenia! Zoals voospeld heeft het deze keer even geduurd en heb ik dan ook erg veel te vertellen; ik zal jullie de samenvatting geven.

De week voordat mam en Natasja kwamen was erg zwaar, niet alleen omdat ik geen vrije dag had maar ook omdat ze mij (uit voorzorg?) de drukste uren en heel veel extra activiteiten hadden gegeven. Wat dan wel weer werd gecompenseerd met weinig extra activiteiten (op de aankomsten-vertrekken na dan) in de week dat mam en Natas er waren, en vaak de vroege middag en ’s avonds vrij zodat ik dan bij hun kon zijn.

Aurélie, de chef planning, had ze een kamer gegeven in het midden van het dorp, met een balkonnetje met uitzicht op het zwembad, dus dat was erg mooi. De dag na hun aankomst gingen we meteen al op excursie, een cruise langs drie eilanden. We moesten ’s ochtends al om 6.45u met de bus mee en mam en Natasja hadden helaas erg last van zeeziekte (de boot schommelde ook wel héél erg), maar toch was het zeker de moeite waard en hebben we veel mooie dingen gezien.
De volgende dag (ik had dus 2 vrije dagen achter elkaar) gingen we zelf met de bus naar Athene, erg warm en vermoeiend door het vele trappen lopen naar het Akropolis, maar ook dit was zeker weer de moeite waard. De bezienswaardigheden in Athene zijn indrukwekkend mooi, en we hebben daarna nog lekker even geshopt.
De dagen erna moest ik helaas weer werken, maar ik had sowieso elke avond vrij dus we hebben nog veel samen gegeten, gekletst en gedanst in de nightclub, samen met enkele collega’s waar mijn moeder natuurlijk meteen weer hele geprekken mee had. ;) Ze waren dan ook weer erg populair hier haha.
Vrijdag mocht ik dan eindelijk, eindelijk, eindelijk meedoen in een show: Hijo de la luna. Ik had weinig tijd meer om te oefenen, maar was zo blij dat ik met 200% inzet alles redelijk snel oppikte. En ik moet zeggen dat het ook erg goed ging voor de eerste keer! Behalve dan dat mijn hoofddoek afviel (voor het verhaal best belangrijk, want ik was één van de kopieën van de waarzegster, en zonder hoofddoek leek ik niet echt meer…), maar goed dat vonden de mensen alleen maar grappig en het dansen ging gelukkig wel (bijna) foutloos. :) Na alle zenuwen hebben we ’s avonds dan ook uitgebreid gefeest, een beetje té uitgebreid, wat de volgende dag extra zwaar maakte en ons nog een opmerking opleverde op de eerstvolgende vergadering ‘omdat de GM’s ons hadden gezien en we ons onder alle omstandigheden onberispelijk moeten gedragen, zelfs om 3 uur ’s nachts achter op het strand’…achja. Maandag was ik weer vrij dus kon ik rustig met mam en Natasja ontbijten en afscheid van ze nemen. De rest van de dag heb ik het maar rustig aan gedaan aangezien de 2 weken ervoor alles bij elkaar behoorlijk vermoeiend waren geweest!

Verder nieuws: ik ben ont-zet-tend kwaad op de chef de village, die toch al niet mijn grootste vriendin was (volgens mij heeft ze vanaf de eerste dag besloten dat ze mij niet mag). Er zitten hier al vanaf het begin een aantal katten in het dorp, niemand heeft er last van, ze doen geen vlieg kwaad en de meesten vinden het juist leuk en geven ze eten en drinken (het zijn dan ook gezonde, goed verzorgde katten). Oké, de laatste weken lijken er iets meer te zijn en er zijn twee nestjes geweest, maar katten horen bij Griekenland en het seizoen is toch bijna voorbij. De kittens waren echt té schattig, ik heb gelukkig nog op tijd wat foto’s en een filmpje kunnen nemen. Want wat heeft onze chef besloten: na een paar klachten over vlooien (hou je kinderen dan ook bij als je niet wil dat ze de katten aaien) moet het maar afgelopen zijn met die katten. En ineens zijn er bijna geen katten meer…het eerste nestje heeft ze inclusief mama poes in een doos meegenomen en ‘buiten het dorp gezet’ (laat het alsjeblieft waar zijn). Bij het tweede nestje ging ik elke dag kijken, en elke dag was ik weer opgelucht dat ze er nog waren. Tot een paar dagen geleden, toen de moeder nog alleen rondliep, zoekend en zielig mauwend om haar kinderen…die nergens meer te bekennen waren. Ik wil niet weten wat er gebeurd is, maar wat ze er ook mee gedaan heeft, ze had mama poes ook mee moeten nemen. Ik vind het zó hard, ongelofelijk dat ze die kittens wat aan kan doen (ook al zou ze ze buiten gezet hebben, dan nog zijn ze veel te klein om te overleven zonder moeder). Ik kan er wel om janken. Maar goed, naar mij wordt toch niet geluisterd, het enige wat ik kan doen is zoveel mogelijk GM’s hierover hinten zodat die in opstand komen en hopelijk meer kattenleed kunnen voorkomen…

Het eind van het seizoen begint weer voelbaar te worden. Er zijn nauwelijks kinderen meer en ook veel minder standaard GM’s. Een heleboel GO’s zijn al naar huis, dus de groep is echt al gehalveerd. Het is nu de periode van ‘groepen’, bedrijven en organisaties die met 50 tot 600(!) man tegelijk hier komen en een speciaal programma hebben. We zijn er niet altijd blij mee want aangezien de organisatie betaalt gaan ze helemaal los; de drank is niet aan te slepen en de klachten van de standaard GM’s over lawaai, gebrek aan respect en onfatsoenlijk gedrag regenen binnen. Aan de andere kant brengen ze tenminste wel wat leven in de anders vaak lege nightclub. ;)

Ook voor mij zit het er bijna op…vorige week werd nog gezegd dat ik tot begin oktober zou blijven, maar nu blijkt ineens dat ik zondag (de 21e) al naar huis kom! Ik schoot meteen in de stress, want: ineens nog zo weinig tijd en ik moet nog zoveel doen! Die laatste week is zo voorbij…maar ik kijk er wel naar uit om jullie allemaal weer te zien, en natuurlijk ook Minoes die ik zo gemist heb!!!

Dus tot héél snel allemaal!!

Dikke kus Naomi