Het feest, de slachtoffers, en Athene

Hoera! Het begint eindelijk een beetje écht leuk te worden in Athenia. Hopelijk blijft het elke week een klein beetje beter worden. Hoewel ik nog steeds niet naar kamerfeestjes en dergelijke ben geweest, kan ik met een paar mensen echt goed kletsen. Vooral Mariam, die van de bar naar de receptie is gekomen en Bruna van de boetiek waar ik heerlijk uitbundig mee kan dansen. Ook met Jenni, mijn kamergenote, kan ik het steeds beter vinden, en eigenlijk is iedereen aan de receptie wel aardig. Ik ben trouwens al wel uitgenodigd om een film te gaan kijken (gaan we nog doen) en om naar de bar naast de Club te gaan, maar helaas moest ik toen ineens een arrivée doen die zo lang duurde dat ik daarna echt geen zin meer had. :s Ik vind het ook leuk dat het hier een hoop dingen aan elkaar uitlenen is, mijn halve kledingvoorraad heb ik al uitgeleend aan Jenni en collega’s van de receptie (en andersom heb ik ook al wat geleend). Ook al hou ik er normaalgesproken helemaal niet van om dingen uit te lenen aan mensen die ik niet zo goed ken, het geeft wel een echt vriendinnengevoel, en tot nu toe heb ik alles netjes teruggehad zonder scheuren of vlekken. :)

Ook de mannen beginnen wat meer (vriendschappelijke) interesse te tonen. Met Matthieu van de boetiek, die dus ook al in Opio was, kan ik ontzettend lachen, dansen en gek doen, maar af en toe ook gewoon lekker kletsen. Er zijn twee Grieken die me iets tè aardig vinden en elke keer vragen of ik wat met ze wil gaan doen, maar daar heb ik niet zo’n zin in omdat hun bedoelingen wel erg duidelijk zijn. Erg lastig omdat één van hen bij de receptie werkt en ik onderhand geen smoesjes meer over heb! Haha.

Ik zou nog vertellen hoe de Ibiza-party was afgelopen. Nou dat was een groot succes!! ’s Avonds waren alle meiden als “Coyote Girl”, ik heb de film niet gezien maar gelukkig was er een duidelijke dresscode: jeans, gekleurde top en cowboyhoed (en masse gekocht van het feestbudget, hopelijk mag ik ‘m houden!). Na de show begon het echte feest en was het echte Ibiza-style: fashion, glitter en party waren de steekwoorden. We hadden cocktails, shooters, meloenhapjes, een rad van fortuin (bijvoorbeeld: alle vrouwen die deze week minstens één avond goed gefeest hebben krijgen een shooter), planten voor het jungle-gevoel, podiums en zelfs kooien!! Met rubberen tralies, waarachter ik en Jenni ‘moesten’ dansen! :p Iedereen vond het leuk, man en vrouw, jong en oud (we hebben het natuurlijk wel redelijk netjes gehouden). De week erna was het trouwens de beurt aan de mannen met “étonnez-nous les garçons”, maar buiten het feit dat ze veel van onze ideeën gekopieerd hadden (kooien, shooters, maar dan in een ‘duivelse’ context) haalde het het niet bij de meidenavond!!

Vorige week maandag hadden we ’s avonds ineens een extra vergadering, in het theater dit keer omdat de zaal waar we normaal heen gaan gereserveerd zou zijn. In mijn naïviteit was ik volgens mij de enige die er ter plekke pas achter kwam dat het om een GO-feest ging! Wel moesten we eerst nog in vier groepen één of andere speurtocht doen, waarschijnlijk om tijd te winnen om het feest goed voor te bereiden, maar voor mij pakte het iets minder goed uit: alle groepen stoven ineens weg en ik raakte mijn groep kwijt omdat ik blijkbaar met de verkeerde groep mee was gelopen, dus ik in mijn eentje die andere groep zoeken en op dat moment voelde ik me eenzamer dan ooit, ik had al helemaal geen zin meer in dat feest. Gelukkig kwam het uiteindelijk toch allemaal goed en het feest was echt super!! Goede muziek, cocktails, lekkere hapjes (chocola!) en een goede sfeer waarin ik me voor het eerst echt deel van de groep voelde. De ochtend erna was zwaar, maar het was het waard, tenminste, voor mij wel; helaas heeft het feest ook slachtoffers gekost. Charlotte, die ook aan de receptie werkte en die zo leuk en spontaan is dat iedereen dol op haar was, had in beschonken toestand minder controle over haar lichaam en gleed uit over een plas drank op de grond, waarbij ze haar arm brak. Ze moest geopereerd worden in Parijs en is dus een paar dagen later vertrokken, maar gelukkig zou ze misschien over een paar weken nog terugkomen. Alexandre, de boekhouder die o.a. onze kassa’s nakeek, is ook vertrokken, maar om een heel andere reden; blijkbaar was hij na het feest in zodanige toestand dat hij ging schreeuwen, op deuren ging bonken en meer van dat soort dingen. Hij kon zich de dag erna niets meer herinneren, maar zijn handen waren helemaal gezwollen en het regende klachten, dus kon de chef de village niet anders dan hem te ontslaan. Extra jammer is dat dit de kans op nog een GO-feest aanzienlijk verkleint!

Op mijn vrije dag vorige week, vrijdag deze keer, besloot ik eindelijk naar Athene te gaan. Speciaal ‘vroeg’ opgestaan, om 11.00 de bus gepakt naar metrostation Pallini, en toen…kwam ik er niet meer uit. Na veel zoeken en vragen kwam ik er na een uur eindelijk achter waar ik de metro kon vinden (ik zag alleen een treinstation, maar blijkbaar was het daarachter :s ). Gelukkig ging het vanaf toen een stuk soepeler en ik heb nu in elk geval het centrum van Athene gezien en wat shirtjes gekocht in de uitverkoop. :) De culturele bezienswaardigheden bewaar ik voor begin september, want dan komen Mam en Natasja een weekje langs! :D

Helaas was het zaterdag meteen weer een zware dag, de meest zware dag die ik hier tot nu toe heb gehad zelfs. Vanaf ’s ochtends 8 uur tot middernacht was ik aan het werk door de enorme hoeveelheid aankomsten en vertrekken, en aan de receptie was het non-stop klachten en kwade mensen, onder andere omdat een aantal koffers kwijt waren (bleken de volgende dag gewoon nog in een apart deel van de bus te zitten!). Aan het eind van de dag kon ik echt niet meer, ik stond letterlijk stijf van de stress met als gevolg een enorm pijnlijk blok in mijn schouder, dat me letterlijk wakker heeft gehouden en nu nog steeds niet echt is weggetrokken. Ik heb een crème en tabletjes om de spieren te ontspannen zodat ik ’s nachts redelijk normaal kan slapen, en probeer verder af en toe mezelf te masseren in de hoop dat het snel weer wegtrekt. Ik heb in elk geval besloten mezelf niet meer gek te laten maken en probeer voortaan wat rustiger te blijven bij boze klanten, want dit is het niet waard!

Verder heb ik mijn eerste functioneringsgesprek gehad met Fred, de chef receptie dus. Gelukkig was hij over het algemeen erg tevreden, maar zoals ik zelf al tegen hem zei (dat gesprek was nog vóór zaterdag overigens) had hij ook wel gezien dat het stressen bij moeilijke situaties mijn zwakke punt is, dus daar moet ik nog aan werken.

Zo, dat waren wel de belangrijkste dingen, er zijn nog wel wat meer kleine/algemene dingetjes te vertellen maar aangezien het alweer een behoorlijk lang stukje is bewaar ik dat voor de volgende keer! ;)

Heel veel liefs en een dikke kus, Naomi