Kiwi Experience - North Island 2.0 & East Bro
Blijf op de hoogte en volg Naomi
22 Mei 2015 | Nieuw Zeeland, Wellington
De volgende dag was het tijd voor de uitdaging die ik de eerste ronde had gemist: de Tongariro crossing. Dat betekende vroeg uit bed, want ik moest om 05:15 met de bus mee om om 07:00 aan de hike te kunnen beginnen. De Tongariro crossing is 19.4 km lang en staat bekend als een van de beste/mooiste eendaagse hikes ter wereld. Het begint met een redelijk makkelijke wandeling van ongeveer een uur, daarna wordt het al behoorlijk pittig met een gedeelte dat steil omhoog gaat en ook wel 'the devil's staircase' wordt genoemd. Dit neemt ook ongeveer een uur in beslag. Vervolgens kon je aan bij Mount Ngauruhoe, oftewel 'Mount Doom' uit de Lord Of The Rings films, en is er de extra optie om deze berg te beklimmen. Ik wist dat het zwaar zou worden, maar besloot er toch voor te gaan. Het eerste deel viel op zich nog mee, maar daarna werd het zeker 10x zwaarder dan ik had ingecalculeerd. Het losse grind zorgde voor weinig houvast en na elke paar stappen omhoog gleed je weer een stukje terug. Het werd steeds steiler en ondertussen moest je ook nog uitkijken voor de stenen die naar beneden vielen. Toen ik ongeveer halverwege was, begon ik me serieus af te vragen waar ik in godsnaam aan begonnen was. Maar teruggaan was ook geen optie nu ik al zover gekomen was. Dus pepte ik mezelf op, zong wat motiverende liedjes in mijn hoofd en besloot dat ik hoe dan ook de top zou bereiken. Onderweg naar boven heb ik zo'n vijf keer gedacht dat ik de top zag en er bijna was - en alle keren bleek dat het toch nog een stuk verder was, wat een flinke test was voor mijn doorzettingsvermogen. Op het laatst was ik echt de wanhoop nabij. Maar ik moest en zou het halen, en beet me vast in mijn missie. En toen, na ruim twee uur zwoegen, was ik er dan eindelijk - op de top van Mount Doom! En ineens was het het allemaal waard. Het uitzicht was prachtig, de lucht was helder en de zon scheen. Maar eigenlijk was het gevoel van euforie en overwinning nog het allermooist; het gevoel van vrijheid, dat je meer kunt dan je denkt en dat de wereld aan je voeten ligt (op dat moment bijna letterlijk). Ik zeg het niet heel gauw maar op dat moment was ik zó trots op mezelf!
Heel lang kon ik echter niet van dit moment genieten, want het tijdschema voor de crossing is erg krap en als ik de laatste bus terug wilde halen moest ik door. De weg naar beneden ging een stuk sneller, je kon hele stukken naar beneden 'glijden' door je hakken in het grind te planten. Nog steeds vermoeiend en niet ongevaarlijk, maar een stuk beter te doen dan de weg omhoog. Dit kostte 'maar' een klein uurtje. En dan ben je eindelijk beneden...en realiseer je je dat je nog niet op de helft bent van de crossing zelf, en dat je nog zo'n vier uur te gaan hebt. Na een kort, redelijk makkelijk stuk ging het pad weer steil omhoog, en dit kostte me behoorlijk wat moeite na alles wat ik er al op had zitten. Vervolgens ging het weer even bergafwaarts en maakte het uitzicht op de turquoise waterpoelen weer heel veel goed. Maar daarna was er nóg een berg(je), waar ik niet op gerekend had. Deze keer ging het pad niet heel steil omhoog, maar als je benen al verzuurd zijn is het al snel teveel dus ook deze klim ging erg moeizaam. Gelukkig hoefde ik hierna bijna alleen nog maar bergafwaarts, MAAR...dan wel nog zo'n 2,5 uur lopen. Vraag me niet hoe ik bij het einde ben gekomen, maar zonder de afleiding van het mooie uitzicht, mijn mp3 speler en mijn levendige fantasie die me bezig hield met dagdromen, weet ik niet hoe ik het had moeten redden. Het laatste stuk ging door het bos, wat ook een welkome afwisseling was na voornamelijk door open vlaktes te zijn gelopen. Toen ik uiteindelijk na een lange dag aankwam bij de bus, onder de schrammen, compleet uitgeput en met gezwollen vingers (geen idee waardoor maar het trok gelukkig na een tijdje vanzelf weer weg), kon ik amper meer op mijn benen staan, en ik voelde mijn voeten gloeien. De hele crossing inclusief Mount Ngauruhoe heeft me 9 uur gekost, met amper een moment pauze tussendoor. Dit was de zwaarste fysieke uitdaging die ik tot nu toe heb voltooid, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb!
De dag na de crossing bleef ik in Taupo; het plan was om mijn lichaam weer op te laden in de hot springs, maar helaas regende het de hele dag dus besloot ik om lekker een dagje helemaal niets te doen, behalve dan een rondje lopen door het centrum (omdat het me beter leek om toch weer even wat te bewegen na zo'n dag). 's Avonds heb ik gezellig in het hostel gechilled met oa Erik en Magda, en de volgende dag ging ik door met de bus naar Auckland. We maakten eerst nog een tussenstop in Rotorua, waar ik dan eindelijk wat echte kiwi's heb gezien bij het Rainbow Springs conservation centre, inclusief een baby kiwi! Het zijn echt grappige beesten. :)
Helaas heb ik vanaf die dag zo'n drie weken last gehad van flinke oorontstekingen afwisselend in beide oren, wellicht veroorzaakt door het zwemmen met de dolfijnen of door stof en vuil van de Tongariro crossing. En ongetwijfeld in combinatie met een verminderde weerstand. Dit legde uiteraard een beetje een schaduw over de activiteiten in die tijd, waar ik niet volledig van kon genieten door de enorme oorpijn (en het feit dat ik half doof was wat het lastig maakte om gesprekken te voeren of te volgen). De druppels voor zwemmersoor die ik in eerste instantie kreeg hielpen voor geen meter en het duurde erg lang voordat de antibiotica tabletten aansloegen. Na 10 dagen leek de pijn eindelijk weg te zijn, maar een dag later kwam het weer keihard terug. Deze keer kreeg ik antibiotica druppels, die ook zeer langzaam begonnen te werken, maar gelukkig was de ontsteking deze keer na 10 dagen wel echt weg. Ik was echter nog steeds half doof dus pas toen ik mijn oren had laten uitspuiten (in Adelaide, bijna een maand nadat mijn oorpijn begon dus) voelde ik me weer een beetje normaal.
Maargoed, eerst verder vanuit Auckland. Dit was het eindpunt van mijn totale ronde met de Kiwi Experience door Nieuw Zeeland, maar ik had nog wat tijd over voor mijn vlucht en bovendien had ik nog wat dingen op mijn lijstje staan, zoals de Maori avond. Dus besloot ik nog een rondje Noordereiland te doen. Dat bleek nog niet zo simpel; hoewel ik een unlimited pas heb waarmee ik 12 maanden lang gebruik kan maken van de Kiwi bussen, heb je na het beëindigen van de eerste complete ronde laagste prioriteit, wat betekent dat je plek in de bus nooit gegarandeerd is tenzij ze plek over hebben. Gelukkig had ik elke keer nét de laatste beschikbare plek in de bus, wat echt een wonder was. Van Auckland naar Hot Water Beach, en van Hot Water Beach naar Waitomo, beletten mijn oorpijn en doofheid me om echt mee te doen met de groep. Ik deed wat middagdutjes om mijn weerstand te verbeteren terwijl de rest genoot van de activiteiten. Op weg naar Rotorua besloot ik de tanden op elkaar te zetten en al mijn energie in die avond te steken, want nu ging ik dan eindelijk naar het Maori dorp. Gelukkig was het geen probleem, mede door de hulp van mijn aardige driver guide en ongetwijfeld ook omdat ik een upgrade heb gedaan van alleen de avond naar een overnachting. Pfiew!
Halverwege de middag kwamen we aan in Tamaki Village. We installeerden ons in de huisjes (Marae) met elk een stuk of 20 bedden, en er werd wat uitleg gegeven over de betekenis van de houtsnijwerken in de kamers. Na een officiële welkomstceremonie gingen we wat traditionele activiteiten doen; eerst het in een kring overgooien van stokken, op een vast ritme en met bijbehorende geluiden (helaas was er elke keer wel iemand die de stok liet vallen, waardoor het geeneen keer 100% goed is gelukt), en daarna het bewerken en vlechten van vlas. Na een snelle douche gingen we door met het avondprogramma. Dat begon met een soort ceremonieel gevecht, waarna we bij de Marae (huisjes) in het bos uitleg kregen over verschillende tradities en aspecten van de Maori-cultuur. Dit voelde wel een beetje als een toeristische fabriek; je moest vechten voor een plekje om iets te kunnen zien/horen en het tijdschema was te krap om vragen te kunnen stellen. We kregen ook de hangi te zien waarin ons eten werd bereid, en na een prachtig zang- en dansspektakel, wat voor mij het hoogtepunt van de avond was, konden we onze trek stillen aan het buffet. De mannen lieten nog even de haka zien die ze eerder die dag hadden geleerd (niet toegestaan voor vrouwen helaas) en we zongen met zijn allen een Maori kinderliedje wat we ook hadden moeten instuderen. Daarna was de avond voorbij en gingen de meeste mensen naar huis. Maar wij, als VIP Kiwi Experience backpackers die bleven slapen, mochten nog even verder feesten in de hot tubs onder de sterren!
De volgende ochtend werden we teruggebracht naar Rotorua, waar ik achterbleef omdat ik een andere tour had geboekt. Helaas gaat de Kiwi Experience niet naar de oostkust van het Noordereiland, dus heb ik besloten om 'vreemd te gaan' met grote concurrent Stray, die dit wel aanbiedt.
In een groepje van 13 backpackers gingen we in een klein busje mee met de superaardige Maori gids Jason. Eerste bestemming, na een paar mooie tussenstops (oa Tauranga bridge): Gisborne, waar we aten rond een kampvuur op het strand en met zijn allen in een soort guesthouse sliepen. De volgende ochtend stonden we vroeg op om de 'eerste zonsopgang van de wereld' te zien, en daarna gingen we roggen voeren en aaien! Ik had niet verwacht dat ooit te zullen doen, maar het was erg bijzonder. De roggen zijn net jonge honden, ze komen langs je been omhoog en vinden het erg prettig om geaaid te worden. Het voeren was een beetje eng en heel vreemd, de monden van de roggen zijn net stofzuigers. Helaas trok het voer ook 'kingfish' aan, en één van hen was sneller dan de roggen en stal het voer uit mijn hand, waarbij hij ook zijn scherpe tanden liet voelen. Gelukkig was de beet niet al te diep en heb ik al mijn vingers nog. (er schijnt wel een serieus risico te zijn dat het anders afloopt maar laten we daar maar niet meer aan denken!) Na nog even rond te hebben gelopen in Gisborne terwijl sommige anderen naar een wijnproeverij gingen, reden we verder langs de oostkust omhoog naar Tokomaru Bay, waar we die avond weer verbleven in een knusse homestay. De middag hadden we vrij om uit te rusten aan het strand. Onze gids heeft het programma moeten aanpassen door de grote dreiging van cycloon Pam. Hoewel het internationaal niet heel erg in het nieuws was, namen de Nieuw Zeelanders deze dreiging zeer serieus en waren de meesten van hen erg gespannen, wat ons ook vrij zenuwachtig maakte. Dit was ook de reden dat we de tweede nacht ergens anders bleven dan gepland en dat we de derde dag al terug naar het relatief veiligere Rotorua gingen; de meeste impact werd verwacht aan de Noord-oostkust. Ondanks deze situatie alle lof voor onze gids, die toch zijn uiterste best heeft gedaan om ons alle geplande highlights te laten zien en ons een fantastische trip te bezorgen. De derde dag vertrokken we vroeg zodat we toch de hele rit langs de oostkust af konden maken, en omhoog konden klimmen naar de East Cape Lighthouse met een prachtig uitzicht. Onze gids is een gepassioneerd surfer, en toen hij de woeste golven zag langs de Noordkust wilde hij daar zo ontzettend graag even van genieten dat wij hem met alle liefde een half uurtje hebben laten spelen in de zee, terwijl wij genoten van het uitzicht. Eenmaal terug in Rotorua hebben we nog een leuke avond gehad met zijn allen, we hebben een potje gepoold en gedanst en vooral veel gekletst.
Na dit uitstapje met Stray ging ik weer verder met de Kiwi Experience. Na een ochtendwandeling in Redwoods forest eerst door naar Taupo, waar ik weer een lesje Zumba heb meegepikt en 's avonds de verjaardag van onze gids heb meegevierd in de bar. Daarna naar River Valley, waar we weer een feestje vierden ter ere van St. Patrick's Day, met als ultieme party animal de Ierse Steve. En dan was om middernacht ook nog eens een van de rafting gidsen jarig, degene waar ik de eerste ronde bij in de boot zat. De volgende ochtend heb ik nog even samen met de Engelse Neil en de Zwitserse Alyssa in de hot spa gezeten voordat we weer doorgingen naar Wellington. De eerste avond in Wellington was geen succes; twee van de drie Engelse jongens op mijn kamer hadden 's nachts een meisje meegenomen...de volgende dag heb ik gesmeekt of ik naar een andere kamer mocht en gelukkig hebben de vriendelijke mannen van de receptie (die er hartelijk om konden lachen) me toen laten verhuizen naar een verdieping alleen voor vrouwen. Deze keer had ik eindelijk wat meer tijd in Wellington, dus heb ik de Botanic Gardens en het Te Papa museum bezocht. 's Avonds ging ik mee met de pub crawl, wat erg gezellig was. Na 3 nachten was het tijd om weer terug te gaan naar Taupo, waar ik in het Spa Thermal Park genoten heb van de hot springs en deze keer ook onder de warme waterval heb gestaan. De dag daarna kwam ik terug bij het eindpunt, Auckland, van waaruit ik na een kort nachtje op 23 Maart het vliegtuig naar Sydney nam.
Ik heb een geweldige tijd gehad in Nieuw Zeeland, en wilde eigenlijk nog helemaal niet weg...maar gelukkig bleken er in Australië uiteindelijk ook fantastische plekken en leuke mensen te zijn! Daarover meer in mijn volgende stukje. :)
xXxXxXx
-
22 Mei 2015 - 15:01
Henny Heesters:
Waauw!!! Ik heb pas n t eerste stuk gelezen en ik moet zeggen, ik ben echt trots op je. Je hebt heel wat afgezien met die Tongario crossing. Al had je dat hele stuk alleen maar rechtop kunnen lopen, zonder klimmen, dan was het al afzien 9 uur praktisch aan een stuk.
Maar nu al dat klimmen er ook nog bij,pffftt....ik zie het helemaal voor me. Dit vergeet je nooit meer!!! -
22 Mei 2015 - 15:16
Henny Heesters:
Heerlijk om alles zo te kunnen volgen. En, maar goed dat je aantekeningen gemaakt hebt, anders is het geen doen meer om alles te onthouden. Gelukkig heb je veel aardige mensen ontmoet. Ik laat dit vanavond aan oma lezen. Ben benieuwd wat ze ervan vindt! Een echte avonturier!!! -
22 Mei 2015 - 16:14
Dees:
Hey meis! Wat een avonturen!!!! Super spannend zeg... gaaf dat je gewoon ALLES doet!
En leuk dat je zoveel leuke mensen ontmoet. Klinkt als een goede balans tussen actie en chillen. Goed voor mekaar ;)
Xx -
23 Mei 2015 - 00:27
Bar:
Waaauw meis, wat klinkt dit allemaal geweldig! Je geniet er duidelijk enorm van, echt super cool! -
23 Mei 2015 - 13:22
André Van Riel:
Wat een leuk uitgebreid verslag om te lezen. Je bent een kanjer, dat jij dit allemaal aandurft. Maar je hebt de reis van je leven. Prachtig! -
17 Juni 2015 - 14:27
Barend:
Hi Naomi,
Mooi om je zo te kunnen volgen en erg benieuwd naar het vervolg. Best jaloers op al de stunts die je al hebt gedaan en bij mij op de bucket list blijven,respect dat je het allemaal toch maar doet en doorzet !!! Hoop dat je de verdere reis van je oorpijn en andere lichamelijke ongemakken verschoond blijft en je ongehinderd van alles kunt genieten. Liefs xxx Pap
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley